Evi is 9 maanden oud als zij na vijf ziekenhuisopnames doorverwezen wordt door de kinderarts van het ziekenhuis. Omdat ze de fles weigert, groeit ze onvoldoende, dreigt ze ondervoed te raken en er wordt gedacht aan permanente sondevoeding. Evi slaapt ’s nachts slecht en huilt dan veel. Haar ouders zitten met hun handen in het haar en het is voor hen nauwelijks vol te houden. Ze hebben nog twee oudere kinderen en beiden een verantwoordelijke en drukke baan. Ze krijgen adviezen mee van het ziekenhuis maar komen er in de praktijk niet uit.

Samen met MAKS gaan de ouders puzzelen om de negatieve spiraal te doorbreken. Ook oma die veel oppast, wordt bij de behandeling betrokken. In de eerste fase verzamelen we informatie. We maken een tijdlijn, nemen samen het eet- en slaapritme onder de loep, bespreken de positieve uitzonderingen om die te kunnen gebruiken en kijken welke oplossingen we meteen in kunnen zetten ter ontlasting van het gezin. Als we filmopnames van de fles- en eetmomenten aan tafel maken, zien we dat dit nieuwsgierige meisje bij iets kleins snel afgeleid is en ze de fles dan niet meer wil. Tijdens de fles heeft Evi behoefte aan weinig prikkels en samen gaan we op zoek hoe het drukke gezinsleven hiermee praktisch te combineren is. Ook zien we op de videobeelden hoeveel plezier Evi beleeft aan de momenten dat zij zelf mag eten en zij hierbij de regie heeft. Ouders zien op de beelden hoe Evi juist meer gaat eten, als zij haar minder proberen te helpen. Door de inzet van de videobeelden heeft Evi zelf aan haar ouders kunnen laten zien wat werkt en op deze manier kan de vaste voeding worden uitgebouwd.

Aan het einde van het traject van 4 maanden is Evi voldoende aangekomen en gegroeid om niet aan de sondevoeding te hoeven. Doordat zij voldoende eet, slaapt ze ‘s nachts ook een heel stuk beter. Haar ouders hebben het gevoel het zelf weer aan te kunnen.